خوشا به نيمه شبى با خدا صفا كردن

زبان حال گشودن زدل دعا كردن



تمام لذّت عالم نمى رسد قدرش

به يك دقيقه مناجات، با خدا كردن

به صد هزار قبولى عمره مى ارزد

به دهر يك گره از كار خلق وا كردن

به ادّعا نتوان برد بهره اى فردا

كه بهره از عمل آيد نه ادّعا كردن

در اين سراى دو در، از درى درآ اى دوست

كه حاجتى بتوان از كسى روا كردن

                       
خدا کند که دل من فقط برای تو باشد

درون کلبه قلبم همیشه جای تو باشد



مرا نسیم نگاهت به باغ آینه ها برد

خوشا کبوتر عشقی که در هوای تو باشد



قنوت سبز نمازم به التماس درآمد

چه می شود که مرا خیری از دعای تو باشد



به گور می برد ابلیس آرزوی دلش را

اگر که تکیه دستم به شانه های تو باشد



در این دیار، حریمی برای حرمت دل نیست

بیا حریم دلم باش تا سرای تو باشد



خدا کند که دلم را به هیچ کس نفروشم

خدا کند که دل من فقط برای تو باشد
 

حضرت زهرا دلش از یاس بود

 

او بضعه طاها بود او همســر مولا بود
او بهـــر پدر مادر او زهره زهـــــرا بود

او عالمه‏ی دین بود روشــنگر آیین بود
راوی احادیث و بانـــوی خـــدابین بود

او سیده و سرور بر جمله‏ی زن‌ها بود
از بعد پدر افسوس درمانده و تنها بود

او عامل تنهای اخذ حـــــق حیــدر بود
آواره به هر کویی یاری‏گر همسر بود

دارای سفارش‌ها از جانب طاهــــا بود
لیکن به پس آن در آزرده ز اعــــدا بود

آن‏گه که رخ ماهش مضروب ز سیلی بود
چشمان علی گریان بهر رخ نیلی بود






باید از فقدان گل، خونجوش بود

باید از فقــدان گل، خونجوش بود
در فـــراق یاس، مشکی پوش بود

یاس ما را رو به پاکـــی می‌بـــرد
رو به عشقی اشـــتراکی می‌برد

یاس یک شب را گل ایوان ماست
یاس تنها یک سحر مهمان ماست

بعــد روی صبح، پــرپــر می‌شود
راهی شب‌های دیگـــــر می‌شود

یاس مثل عطــــر پاک نیّـت است
یاس استنشاق معصومیّـت است

یاس بوی حوض کوثـــــر می‌دهد
عطـــــــر اخلاق پیمبــــر می‌دهد

حضرت زهــــــرا دلش از یاس بود
دانه‏های اشکش از المـــــاس بود

داغ عطــــر یاس زهـــــرا زیر ماه
می‌چکانید اشک حیــــدر را به چاه

عشق محزون علی یاس است و بس
چشم او یک چشمه الماس است و بس

اشـــــک می‌ریزد علی مانند رود
بـــر تن زهــــرا گــــل یاس کبود

گــــــریه کن زیـــرا که دُخت آفتاب
بی خبـــــــر باید بخوابد در تراب

این دل یاس است و روح یاسمین
این امانت را امین باش ای زمین

نیمه شــب دزدانه بایـــد در مغاک
ریخت بر روی گل خورشید، خاک

منبع:سایت تبیان
 

                           
ز بیداد عدو محزون و خسته علی در گوشه غربت نشسته

بگرید بهر زهرای جوانش همان بانو که پهلویش شکسته

دریغا فاطمه در نوجوانی ز عمر خویشتن طرفی نبسته

همی گوید علی جان کن حلالم غم تو رشته عمرم گسسته

ز تن مرغ روانش کرد پرواز شد از قید غم ایام رسته

به سوی خانه زهرا روانند همه اهل مدینه دسته دسته

ز سیلاب سرشک چشم خونبار صفا را راه چاره گشت بسته



«صفا تویسرکانی»
 

مسلمـــان نمــــــایان تکنـوکــرات

ره آوردتان چیست به جز منکرات


شما گـــــــر نماینـــده مردمیـــد

چرا مات و مبهوت و سر در گمید